Auto Union D-Type: Η επιστροφή, μια ιστορία τρέλας

Δεν ξέρω, αλλά έχω την υποψία ότι όλη η σύγχρονη αυτοκίνηση, ή τουλάχιστον τα καλύτερα μέρη της έχουν να κάνουν με ένα και μόνο άτομο που το όνομά του έρχεται και ξανάρχεται σε ότι και αν αναφερόμαστε και αυτό είναι του Dr. Ferdinand Porsche. Από αυτόν λοιπόν και πάλι αρχίζει και αυτή μας η ιστορία.

Το 1932 και κυρίως λόγο αναδουλειάς, ιδρύει την Hochleistungs Motor Gmbh, η οποία σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Εταιρεία κινητήρων υψηλής απόδοσης» και στη προσπάθειά του να προσελκύσει πελάτες σχεδιάζει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο για το οποίο βέβαια δεν είχε κανένα χρηματοδότη. Όμως η παρουσίαση αυτή δεν ήταν χωρίς στόχο και σκοπό, αφού για το 1933 το τότε αγωνιστικό ιερατείο (AIACR) είχε προκηρύξει αλλαγή κανονισμών, περιορίζοντας το βάρος των αυτοκινήτων στα 750 κιλά με στόχο να μειωθούν οι γιγάντιοι κινητήρες.

 

Auto Union

Παρά το γεγονός ότι θα θέλαμε να συντομεύσουμε την ιστορία εδώ θα πρέπει να παρεμβάλουμε μια ακόμα ιστορία, αυτή της Auto Union, η οποία δημιουργήθηκε το 1932 κατά παραγγελία της γερμανικής κυβέρνησης, από την συνένωση των Audi, DKW, Horch και Wanderer. Η νέα εταιρεία υπό τον Βαρώνο Klaus Von Oertzen χρειαζόταν απαραιτήτως κάτι να επιδείξει και έτσι άρχισαν συζητήσεις με τον Ferdinand. Όμως παρεμβλήθηκε ένας αστάθμητος παράγοντας που ανέτρεψε τις συζητήσεις. Αυτός ήταν ο Adolf Hitler ο οποίος το 1933 στην Έκθεση του Βερολίνου ανακοινώνει όχι μόνο τη σχεδίαση και κατασκευή του «αυτοκινήτου του λαού», αλλά και ένα νέο αγωνιστικό πρόγραμμα 500.000 Reichsmark το οποίο αρχικά υπολογιζόταν ότι θα δινόταν στην Mercedes-Benz. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στην Auto Union (η οποία τότε πάντως δεν διέθετε κάποιο αγωνιστικό αυτοκίνητο), αλλά ούτε και στην Mercedes-Benz, που χρειάζονταν απαραιτήτως τα χρήματα, λόγω οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε το αγωνιστικό της τμήμα. Μετά από διαβουλεύσεις όμως και υπό τη πίεση του Porsche, που εντωμεταξύ είχε αναλάβει τη σχεδίαση του KdF- wagen, ο Adolf έβαλε το χέρι πιο βαθιά στη τσέπη και αποφάσισε να δώσει χρηματικό έπαθλο 500.000 Reichsmark για το καλύτερο γερμανικό αγωνιστικό αυτοκίνητο του 1934 και ακόμα από 250.000 στις Mercedes-Benz και Auto Union για την εξέλιξη. Με τα χρήματα αυτά η Auto Union αγόρασε από τον Porsche την Hochleistungs Motor Gmbh και φυσικά το αγωνιστικό αυτοκίνητο που είχε σχεδιάσει. Καθαρές δουλειές!

 

Σχεδίαση

Η όλη ιδέα και σύλληψη του αγωνιστικού αυτοκινήτου που αγόρασε η Auto Union από τον Porsche ήταν το λιγότερο περίεργη, για την εποχή της. Και ακόμα πιο περίεργο ήταν ότι η βασική προέρχονταν από το 1923 και το Tropfenwagen (δάκρυ), που είχε σχεδιάσει ο Max Wagner για τον Benz και που ήθελε τον κινητήρα στο κέντρο, πολύ πριν φυσικά την παρουσίαση του Cooper T53.

Τελικά ο Rabe (δεξί χέρι του Porsche) ήταν αυτός που υπέβαλε τα σχέδια, ενώ ο Josef Kales ήταν υπεύθυνος για τον V16 κινητήρα του P- Wagen, όπου «Ρ» βέβαια βλέπε Porsche.

Όμως η σχεδίαση αυτή, όσο σωστή και αν φαίνεται σήμερα, εκείνες τις ημέρες είχε σημαντικά προβλήματα, με βασικότερο αυτό της έλλειψης ακαμψίας που παρουσιάζουν λόγω σχεδίασης όλα τα πλαίσια τύπου «σκάλας», τα οποία λειτουργούν σε δύο επίπεδα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να ελεγχθεί η υποστροφή και η υπερστροφή που έρχονταν και έφευγαν… όποτε εκείνες ήθελαν.

Οι αναρτήσεις που αποτελούνταν από διπλούς οδηγούντες βραχίονες εμπρός (όπως στον Σκαραβαίο, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν) και υστερούντες βραχίονες πίσω δεν βοηθούσαν, ειδικά όταν τα αυτοκίνητα με συμπιεστές έφταναν τους 550 ίππους. Μόνο όταν προς το τέλος της εξέλιξης και στην D-Type η πίσω ανάρτηση αντικαταστάθηκε από σχεδίαση τύπου de Dion η συμπεριφορά βελτιώθηκε, αλλά δεν έλυσε τα εγγενή προβλήματά της.

Οι μάχες όμως που δόθηκαν (σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο μέσα στις πίστες) με τα πιο συμβατικά σχεδιαστικά, αλλά πολύ γρήγορα και χωρίς προβλήματα Mercedes-Benz μέχρι την έκρηξη του δεύτερου μεγάλου πολέμου (τα Auto Union κέρδισαν τους 20 από τους 63 αγώνες), έγραψαν τη δική τους ιστορία κάτω από τον τίτλο «silver arrows» (ασημένια βέλη), αφού τα αυτοκίνητα ήταν ασημένια και όχι λευκά, όπως θα επέβαλλε το γερμανικό αγωνιστικό χρώμα.

 

Όλα χάνονται

Ο πόλεμος έρχεται και ενώ η Mercedes-Benz αποθηκεύει τα αυτοκίνητά της στη Στουτγάρδη, η Auto Union τα κρύβει σε ένα ορυχείο κάρβουνου στο Zwickaw, στο ανατολικότερο σημείο της Γερμανίας σε μια προσπάθεια να τα σώσει από τα βομβαρδιστικά, αλλά χωρίς ποτέ να σκεφτεί ότι το τρίτο Ράιχ θα μπορούσε να χάσει τον πόλεμο και ότι τα αυτοκίνητα θα έπεφταν σε ξένα χέρια! Έτσι και έγινε, όταν τα νικηφόρα ρωσικά στρατεύματα έφτασαν στο Zwickaw τα… απαλλοτρίωσαν ίσως για λόγους έρευνας, είτε γιατί δεν ήξεραν την πραγματική τους αξία.

Όλοι πίστεψαν ότι χάθηκαν, καταστράφηκαν, πολτοποιήθηκαν, ή ότι άλλο βάλει το μυαλό σας και για χρόνια αυτά τα αυτοκίνητα είχαν χαθεί και λίγο-πολύ ξεχαστεί, μέσα σε ένα κόσμο χωρισμένο στα δύο. Υπολογίζεται ότι στα τούνελ του ορυχείου υπήρχαν οκτώ πλήρη αυτοκίνητα και σχεδόν άλλα πέντε σε κομμάτια μαζί με ανταλλακτικά.  Ένας ολόκληρος θησαυρός δηλαδή!

 

Πρώτες ενδείξεις

Χρόνια μετά πάντως άρχισαν να καταφτάνουν στη Δύση πληροφορίες για κάποια αυτοκίνητα, ή για ανταλλακτικά τα οποία όλο και ξεθάβονταν. Και επειδή η μια σύμπτωση φέρνει την άλλη, όταν στην πόλη Ρίγα προσπάθησαν να ιδρύσουν «Λέσχη Αυτοκινήτου» (άντε να πείσεις ότι δεν ήταν αντικαθεστωτική οργάνωση) λόγο της έκτασης που πείρε το γεγονός στον τύπο, κάποιος υπεύθυνος από το εργοστάσιο του Zil στη Μόσχα, απευθύνθηκε στη λέσχη, σαν πιο ειδικούς σχετικά με ένα αυτοκίνητο που επρόκειτο να μετατρέψουν σε παλιοσίδερα. Αποδείχτηκε τελικά ότι το αυτοκίνητο ήταν ένα Auto Union Type-C/D, ειδικά τροποποιημένο για αγώνες αναβάσεων! Τελικά σώθηκε και αρχικά τοποθετήθηκε στο μουσείο αυτοκινήτου της Ρίγα. Αργότερα όμως αγοράστηκε από την ίδια την Audi έναντι κάποιας τιμής (γιατί τιμή δεν έχουν αυτά τα αυτοκίνητα) και μάλιστα αντικαταστάθηκε από το ίδιο το εργοστάσιο με ένα ακριβές αντίγραφο.

 

Η περιπέτεια αρχίζει

Θα σας αναφέρουμε μόνο δύο ονόματα, Paul και Barbarra Karassik που είμαστε σίγουροι ότι σας είναι παντελώς άγνωστα. Και όμως είναι οι άνθρωποι πίσω από την μεγαλύτερη ανακάλυψη των τελευταίων ετών και μιας ιστορίας που ακόμα και κάποιος James Bond θα ζήλευε.

Οι γονείς του Paul ήταν Ρώσοι μετανάστες που διέφυγαν μέσο Γιουγκοσλαβίας στο Μόναχο, αλλά ο Paul μόνο το 1946 κατάφερε να πάρει βίζα για τις Η.Π.Α. όπου έγινε αμερικάνος υπήκοος. Την ίδια εποχή η Barbara μεταναστεύει και αυτή από τη Σαξονία, συναντά τον Paul και παντρεύονται.

Οι Karassik άρχισαν να συλλέγουν (και να εμπορεύονται) κλασικά αυτοκίνητα. Όταν όμως το 1970 βρέθηκαν στην Βουλγαρία για την αγορά μιας Mercedes-Benz και ενός DKW ήρθαν σε επαφή με τον Πολωνό Tadeuse Tabzensky που ήταν μέλος μια τοπικής λέσχης αυτοκινήτου και ο οποίος άφησε να εννοηθεί ότι κάπου στην Ρωσία υπήρχε ακόμα ένα Auto Union.

Το 1972 τον συναντούν στην Πολωνία και εκεί τους αποκαλύπτει την ύπαρξη δύο αυτοκινήτων. Ο Paul αναθέτει στη κόρη του Elaina να ταξιδέψει στη Σοβιετική ένωση, αφού δεν θα κινούσε υποψίες και προσπάθησε να έρθει σε επαφή με όσους μπορούσαν να δώσουν κάποια πληροφορία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα και η όλη υπόθεση σχεδόν ξεχάστηκε μέχρι το 1982, οπότε η πολιτική κατάσταση είχε πλέον βελτιωθεί στη Σοβιετική ένωση.

Αυτή τη φορά ο Paul επιχειρεί το ταξίδι με τουριστικό γκρουπ που ήταν κρατικά οργανωμένο, αλλά καταφέρνει να αποδράσει από την προσοχή του οδηγού και συναντιέται με τον Vladimir Savich που θα του δώσει καθοριστικές πληροφορίες για το πώς θα πρέπει να κινηθεί.

Τα χρόνια που ακολούθησαν οι Paul και Barbara έκαναν πολλά ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση φορτωμένοι αυτή τη φορά με διάφορα «δώρα» (κυρίως ηλεκτρονικές συσκευές) τα οποία χρησιμοποίησαν για να λυθούν γλώσσες, αλλά μέχρι την ημέρα του θανάτου του ο Paul ποτέ δεν αποκάλυψε τις πηγές του. Και αυτό γιατί απλά στην αρχή κάνεις δεν ήθελε να μιλήσει και να εκτεθεί, κάτι που έγινε μετά από όρους και πολύ Βότκα.

Τελικά τα δώρα και η Βότκα απέδωσαν και το 1984 του ψιθύρισαν ότι ένας πολύ μεγάλος κινητήρας, πιθανώς Horch βρισκόταν στο Petrodvorec, κοντά στο Leningrad. Τελικά κατάφερε να του δείξουν φωτογραφίες και ναι ο κινητήρας ήταν ένας V12 της Auto Union. Επίσης υπήρχε το μισό σασί το οποίο κάποιος είχε κόψει στα δύο για να το μετατρέψει σε τρέιλερ! Τώρα υπήρχε η οδύσσεια της μεταφοράς.

Αγόρασαν λοιπόν ένα φορτηγάκι στην Αυστρία, στο οποίο φόρτωσαν ένα παλιό κινητήρα από φορτηγό για τον οποίο πήραν χαρτιά εισόδου. Με αυτό ταξίδεψαν μέχρι έξω από το Petrodvorec και εκεί νοίκιασαν ένα άλλο φορτηγό, στο οποίο φόρτωσαν τον κινητήρα το πλαίσιο και ότι ανταλλακτικά είχαν απομείνει από το Auto Union. Η επόμενη κίνηση ήταν να ξεφορτωθούν το παλαιό κινητήρα και φόρτωσαν στο φορτηγάκι τους το εύρημά τους. Με τα χαρτιά εισόδου μπόρεσαν να περάσουν και πάλι τα σύνορα! Αυτή ήταν η βάση για την ανακατασκευή του D-Type του 1938.

 

Η περιπέτεια συνεχίζεται

Όμως δεν σταμάτησαν να ψάχνουν για το δεύτερο αυτοκίνητο που είχαν πληροφορίες. Όταν μάλιστα ανακάλυψαν τον Konstantin Nikitin που κατέχει το ρεκόρ ταχύτητας στη Σοβιετική Ένωση από το 1950 με αυτοκίνητο δικής του κατασκευής, οι ελπίδες τους αναπτερώθηκαν. Παρά τις παλιές του δόξες, ένα σακί πατάτες ήταν αρκετό για να μιλήσει για τρία αυτοκίνητα που έφτασαν στο τεχνικό ίδρυμα του Kharkov όπου εργαζόταν για να αναφέρει με τρόμο ότι λόγο έλλειψης ειδικών εργαλείων για το λύσιμο του κινητήρα, οι τεχνικού πολλές φορές ΕΚΟΒΑΝ τους κινητήρες με το πριόνι για να μελετήσουν την κατασκευή τους!

Μετά πάντως από αρκετά… δώρα ο Konstantin τους οδήγησε σε ένα παλαιό υπόστεγο όπου υπήρχαν στοίβες από ανταλλακτικά και εξαρτήματα, ένας κινητήρας από D-Type του 1939, μέρη από αναρτήσεις, ένα ολόκληρο πλαίσιο, συμπιεστές, καρμπυρατέρ και πολλά άλλα. Ήταν η ανακάλυψη του αιώνα.

Τώρα άρχισε ο αγώνας για την εξαγωγή τους. Τα ανταλλακτικά υποτίθεται ότι πουλήθηκαν σε κάποια ρωσική αποθήκη και από εκεί «φτιάχτηκαν» χαρτιά προς εξαγωγή, αλλά καθώς δεν ήταν και πολύ νομότυπα θα έπρεπε να βρεθεί ένα τελωνείο που αρκετά απομακρυσμένο, όπου οι φρουροί δεν θα ενδιαφέρονταν και πολύ για τον νόμο, αλλά για τα «δώρα». Έτσι επιλέχτηκε η βορειότερη έξοδος με την Φιλανδία. Και πάλι αγόρασαν ένα φορτηγό από την Αυστρία, το οδήγησαν στο Kharkov όπου φόρτωσαν τον θησαυρό τους και άρχισαν το μακρινό ταξίδι για τα φιλανδικά σύνορα. Οδήγησαν για δύο εβδομάδες σε χιονισμένους δρόμους προσπαθώντας να βρούνε καύσιμα, δωροδοκώντας όποιο φορτηγό έβρισκαν στο δρόμο τους. Τελικά κατάφεραν να περάσουν τα σύνορα.

Και τα δύο αυτοκίνητα ήταν έτοιμα το 1994 και παρουσιάστηκαν δίπλα στη πίστα του Nurburgring. Σήμερα και τα δύο βρίσκονται στο μουσείο της Audi.