Bugatti Type 57C: Το αυτοκίνητο του «Le Patron»

Ο Ettore Bugatti, ήταν ένας από τους καθαρόαιμους εραστές του αυτοκινήτου με την ουσιαστική ουσία όλων των λέξεων. Οδηγούσε και δοκίμαζε ο ίδιος τα αυτοκίνητα που κατασκεύαζε και δεν ήταν σπάνιες οι φορές που η αστυνομία της περιοχής ήταν αποδέκτης παραπόνων για κάποιον που σπάνια οδηγούσε μέσα στα όρια… έξω από το Molsheim. Μια κακή συνήθεια που είχε αποκτήσει από τότε που σχεδίαζε για τους de Dietrich, Deutz, Mathis και Isotta-Fraschini. Μάλιστα η μυθολογία της Bugatti θέλει τον Ettore να καταστρέφει μια Royale (ευτυχώς που ήταν πρωτότυπο) όταν κοιμήθηκε στο τιμόνι της κατά τη διάρκεια της δοκιμής. Το τεράστιο αυτοκίνητο (Type 41) με τον κινητήρα των 12,7 λίτρων πάντως επισκευάστηκε και κατέληξε ως Coupe Napoleon, το οποίο σήμερα εκτίθεται National Motor Museum στο Molsheim!

Πάντως τα πρώτα χρόνια ο «Le Patron» είχε περιοριστεί σε μια πεντάλιτρη Type 18 με χειροποίητες βαλίτσες ταξιδιού που έφεραν το μονόγραμμα του.

Από τη Brouillard στο «Ventoux»

Όμως η κρυφή και φανερή αγάπη του Ettore ήταν τα άλογα και ιδιαίτερα η Brouillard, που μεταφράζεται σε ομίχλη, λόγο του ανοιχτού γκρι χρώματός της! Μάλιστα δεν ήταν περίεργο να περιοδεύει στο εργοστάσιο πάνω στο άλογο, ή φορώντας τη στολή ιππασίας, η οποία φυσικά ήταν αποκλειστικά φτιαγμένη για αυτόν με το μονόγραμμά του ακόμα και στις σόλες από τις μπότες!

Παρά πάντως την γενικά εκκεντρική συμπεριφορά του είχε πολύ καλές σχέσεις με το εργατικό προσωπικό. Όμως το 1936 ήταν χρονιά μεγάλων απεργιών, αυτό δεν μπόρεσε να το αντέξει και έτσι εγκατέλειψε το Molsheim και άφησε στον γιό του Jean, τη διαχείριση του χειμαζόμενου εργοστασίου.

Διαμένοντας πλέον αποκλειστικά στη πρωτεύουσα χρειάστηκε ένα μεταφορικό μέσο, κάτι σαν αυτοκίνητο, αφού η αγαπημένη του «ομίχλη» δεν βόλευε στους πολυάσχολους δρόμους του Παρισιού. Έτσι τον Ιούνιο του 1938, το πλαίσιο με αύξοντα αριθμό παραγωγής 278 έφτασε στη πόρτα του. Το πλαίσιο βασίζονταν πάνω στον Type 57 με οκτακύλινδρο εν σειρά κινητήρα και η υπερκατασκευή ήταν σχεδιασμένη από τον ίδιου του το γιο Jean. Ήταν τύπου «Ventoux», που θα μπορούσε ελεύθερα να μεταφραστεί στα αγγλικά σαν «Aerodynamic Coach» και που πρακτικά ήταν ένα δίπορτο coupe με το χαρακτηριστικό σχεδιαστικό του στοιχείο να είναι τα εμπρός φώτα, που ήταν τοποθετημένα χαμηλά, πάνω από τον προφυλακτήρα, όπως στην Atalante. Επίσης διέθετε ανοιγόμενη γυάλινη οροφή και η βαφή ήταν διπλή (όπως συνηθίζονταν για τα Bugatti) σε μαύρο και ανοιχτό πράσινο. Ένα χρώμα, δηλαδή ο πράσινο , που κυριαρχούσε και εσωτερικά με όλες τις επενδύσεις από δέρμα αυτού του χρώματος. Απόλυτα εκκεντρικό. Μάλιστα λέγεται ότι αυτό το αυτοκίνητο ήταν και το τελευταίο σχέδιο του Jean Bugatti, πριν το θάνατό του, σε ηλικία μόλις 30 ετών, ενώ δοκίμαζε το νικηφόρο αυτοκίνητο του αγώνα του Le Mans (του 1939) στους δρόμους γύρω από το Molsheim!

Υποτίθεται ότι το αυτοκίνητο αυτό ήταν δώρο-έκπληξη στον «Le Patron» από το προσωπικό για τα 57^α γενέθλιά του, αλλά το σίγουρο ήταν ότι ο Ettore γνώριζε τα πάντα για την ύπαρξή του.

Αλλά η ιστορία του υπ. αριθ. 57335 αυτοκινήτου δεν τελειώνει εδώ, αντίθετα εδώ αρχίζει!

Η μεγάλη απόδραση

Μετά την εισβολή των Γερμανών στο Παρίσι τον Μάιο του 1940 η Bugatti αποφάσισε να κρύψει μερικά από τα αυτοκίνητά της για να τα σώσει από τα χέρια των Nazi. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το 57335 το οποίο παραλλαγμένο οδηγήθηκε σε άγνωστο τοποθεσία από τον Robert Benoist, ο οποίος ανήκε στη Γαλλική Αντίσταση. Μάλιστα η φυγάδευση του αυτοκινήτου αποτυπώθηκε στον πίνακα ζωγραφικής του αμερικάνου ζωγράφου James Dietz!

Και έτσι αφού το αυτοκίνητο διεσώθη επέστρεψε και πάλι σε χρήση μετά τον πόλεμο και αποτέλεσε το προσωπικό αυτοκίνητο του διευθυντή του εργοστασίου που τώρα ήταν ο Pierre Marco, μετά τον θάνατο του Ettore Bugatti το 1947.

Το αυτοκίνητο παρέμεινε στο εργοστάσιο, αλλά όχι χωρίς αλλαγές. Τοποθετήθηκε νέο κιβώτιο ταχυτήτων, υδραυλικά φρένα της Lockheed, νέες ελαστικές βάσεις κινητήρα, μικρότεροι τροχοί και αλλάχτηκε το σύστημα διεύθυνσης που κολλούσε στις απότομες κινήσεις και τέλος  εγκαταλείφτηκε η γυάλινη οροφή για μια πιο συμβατική με αεραγωγούς.

Το 1959 πάντως, όταν ο Marco εγκατέλειψε τη διεύθυνση για να συνταξιοδοτηθεί,  το  Aerodynamic Coach πουλήθηκε στον Jean de Dobbeleer που ήταν dealer της Bugatti στο Βέλγιο. Όμως για μια ακόμα φορά έγιναν αλλαγές με το πιο σημαντική αυτή του κινητήρα που τώρα προέρχονταν από το Type 101 με καθοδικό καρμπυρατέρ της Weber που τώρα συνδυάζονταν με υπερτροφοδότη.

Το 2009 σε πλειστηριασμό, στο περίφημο Peddle Beach, έπιασε το ποσό του 1.375.000 δολαρίων.