Opel Admiral 1964-1977: Ναύαρχος χωρίς στόλο

Έζησε από το 1937 έως το 1939 για να ξαναέρθει στη ζωή το 1964. Ποιος όμως ήθελε ένα ναύαρχο στη στεριά, παρά τα φανερά πλεονεκτήματά του;

  • -
  • -

Ήταν το «top model» της Opel και αρχικά εμφανίστηκε προπολεμικά για να παλέψει με τα Horch, Mercedes-Benz και Maybach που μονοπωλούσαν την luxury κατηγορία εκείνες τις ημέρες. Το αυτοκίνητο ήταν εφοδιασμένο με εξακύλινδρο εν σειρά κινητήρα 3,6 λίτρων και ξεπερνούσε τα 130 χλμ./ώρα. Όμως παρεμβλήθηκε ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος και η παραγωγή του σταμάτησε για να δώσει τη θέση της σε πολεμικό υλικό.

 

1964-1968

Το 1964 η Opel παρουσιάζει τη γενιά K.A.D., που ήταν τα αρχικά των Kapitan, Admiral και Diplomat με τον «Ναύαρχο» να καταλαμβάνει τη μεσαία θέση σε επίπεδο εξοπλισμού. Χρησιμοποιούσε είτε τον εξακύλινδρο εν σειρά κινητήρα των 2,6 λίτρων με τις επικεφαλής βαλβίδες των 100 ίππων, είτε τον επίσης εξακύλινδρο εν σειρά των 2,8 λίτρων και των 125 ίππων. Ο μικρός εξακύλινδρος σταμάτησε να προσφέρεται το 1965, αλλά στη κορυφή προστέθηκε ένας V8 εξ Αμερικής 4,6 λίτρων από το Diplomat. Η σχεδίασή του δεν θα μπορούσε παρά να είναι απόλυτα συντηρητική τριών όγκων με αμερικανίζουσα μάσκα και το μήκος του έφτανε σχεδόν τα πέντε μέτρα, το μεταξόνιο ήταν ένα πλούσιο 2,845 μ. και το βάρος στα συγκριτικά λίγα 1.445 κιλά.

Τελικά το Admiral πούλησε 55.876 αυτοκίνητα και αναδείχτηκε το πιο δημοφιλές από τα τρία, που συνολικά πούλησαν 82.277 κομμάτια.

 

1969-1977

Το Admiral B έκανε την εμφάνισή του στην έκθεση της Γενεύης τον Μάρτιο του 1969, φυσικά και πάλι παρέα με τα Kapitan και Diplomat, αλλά αν και το Kapitan σταμάτησε να παράγεται την επόμενη χρονιά τα δύο άλλα συνέχισαν.

Πάντως τώρα το Admiral προσφέρονταν τώρα με ένα μόνο κινητήρα, αυτό των εξακύλινδρο των 2,8 λίτρων με 132 ίππους και 145 στ πιο γρήγορη έκδοση. Μάλιστα για πρώτη φορά στον εξοπλισμό προστέθηκε και ψεκασμός που ανέβασε τους ίππους στους 163. Το κιβώτιο ταχυτήτων των τεσσάρων σχέσεων πάλι καταργήθηκε και απέμεινε μόνο το αυτόματο των τριών σχέσεων. Επίσης αναβαθμίστηκε και η πίσω ανάρτηση που τώρα ελέγχονταν από άξονα De Dion, με τη σχεδίαση πάντα να παραμένει… βαριά.

 

Τελικά

Δεν αντικαταστάθηκε από κάποιο άλλο αυτοκίνητο της Opel, η οποία έτσι φαίνεται ότι αποδέχτηκε την ήττα της στην Luxury κατηγορία και αποφάσισε να επικεντρώσει τις προσπάθειές της σε πιο μικρές κατηγορίες μην θέλοντας να κάνει πόλεμο με τους υπόλοιπους γερμανούς κατασκευαστές στο high-end.