Delage V12 Type DH: Το πιο γρήγορο

Θεωρείται σαν μια από τις πιο αριστοκρατικές εταιρείες κατασκευής αυτοκινήτων, αλλά η αρχή της έγινε σε ένα στάβλο λίγο έξω από το Παρίσι το 1905 από τον Luis Delage. Οι ιστορίες αυτοκινήτου όμως δεν έχουν πάντα αίσιο τέλος με τον Luis να πεθαίνει 42 χρόνια μετά πάμφτωχος, αποτέλεσμα της μεγάλης κρίσης.

 

Ιστορία

Όπως σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές εκείνες τις ημέρες, ο Delage άρχισε την παραγωγή αυτοκινήτων ουσιαστικά δανειζόμενος υποσυστήματα από άλλους κατασκευαστές. Χαρακτηριστικά το πρώτο του αυτοκίνητο που κύλησε τους τροχούς του από τη Rue Cormeilles το 1906, έφερε το όνομα Type A (τι άλλο;) με το πλαίσιό του να ανήκει στην Helbe και τον κινητήρα να φέρει τη σφραγίδα της De Dion Bouton. Δεν ήταν όμως απλά «ένα συνονθύλευμα»  εξαρτημάτων και αυτό το απέδειξε στον αγώνα «Coupe des voiturettes», όπου με οδηγό τον Jacques Menard πήρε τη δεύτερη θέση. Αυτό έφερε άμεσες πωλήσεις και έτσι ο Delage ανακάλυψε πολύ γρήγορα τη δύναμη των αγώνων. Το επόμενο –φυσικό– βήμα ήταν τα ρεκόρ ταχύτητας και γι’ αυτό επέλεξε τον σχεδιαστή/μηχανικό Charles Planchon (που ήταν και ανιψιός του) να εργαστεί πάνω στον… δυνατότερο κινητήρα!

 

DH

Τον Σεπτέμβριο του 1923 η Delage DH έκανε τη πρώτη επίσημη εμφάνισή της στο Boulevard de Verdun και πραγματικά ήταν το «πιο γρήγορο αυτοκίνητο» εκείνων των ημερών! Ο κινητήρας των 10,6 λίτρων είχε διάταξη V12 με περιεχόμενη γωνία 60 μοιρών αποδίδοντας 300 ίππους στις 3.200 σ.α.λ. Ο πραγματικός κυλινδρισμός έφτανε τα 10.688 κ.εκατ. και η τροφοδοσία γινόταν μέσα από δύο καρμπυρατέρ Zenith. Η μετάδοση γινόταν στους πίσω τροχούς (τι άλλο;) μέσα από ένα κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων και για αναρτήσεις μην περιμένετε τίποτα περισσότερο από άκαμπτους άξονες εμπρός και πίσω, οι οποίοι στηρίζονταν πάνω σε ημιελλειπτικά φύλα σούστας με αμορτισέρ τριβής. Τέλος τα φρένα ήταν τέσσερα ταμπούρα, αλλά τα κιλά δεν ξεπερνούσαν τα 1.500.

Στις 6 Ιουλίου του 1924 επεχείρησε να σπάσει τα ρολόγια στην επίσημη δοκιμασία «Land Speed Record» που οργάνωσε το Automobile Club de France με το Rene Thomas για οδηγό που ήταν πιλότος μαχητικών αεροπλάνων! Η δοκιμασία διεξήχθη στον μόνο μεγάλο δρόμο εκείνων των ημερών, την Route National, που βέβαια καμία σχέση δεν είχε με τις σημερινές Εθνικές Οδούς, αφού ουσιαστικά διέθετε μόλις δύο λωρίδες κυκλοφορίας και δεξιά-αριστερά ήταν φυτεμένη με πολύ ωραίες ειδυλλιακές συστάδες δένδρων!

Παρόλα αυτά πάντως και παρά το γεγονός ότι ένα λάστιχο διαλύθηκε, ο Thomas κατάφερε να πιάσει 143,24 μίλια και αυτό ήταν Παγκόσμιο Ρεκόρ! Τα πράγματα δεν ήταν όμως ακριβώς έτσι γιατί στον ίδιο αγώνα είχε συμμετάσχει και ο Sir Ernest Eldridge με τον περίφημο «Μεφιστοφελή» της Fiat που χάρη στα 21,7 λίτρα του κινητήρα του είχε καταφέρει να πιάσει 146 μίλια/ώρα! Όμως οι Γάλλοι έβγαλαν τον περίεργο Βρετανό με το Ιταλικό αυτοκίνητο εκτός αγώνα επειδή δεν διέθετε… όπισθεν! Το βαρύτιμο κύπελλο έτσι μεταφέρθηκε στο Παρίσι από τον Luis Delage και φυσικά η DH διαφημίστηκε σαν το «ταχύτερο αυτοκίνητο στον κόσμο»!

Όμως ο Sir Ernest Eldridge δεν το πήρε αυτό και πολύ ελαφρά, έτσι τοποθέτησε και όπισθεν επιστρέφοντας μόλις έξη μέρες αργότερα και πέτυχε 145,89 μίλια ανά ώρα. Κατάφερε να πάρει το αίμα του πίσω, όχι όμως και το κύπελλο!

Και επειδή εκείνες τις ημέρες όλα είχαν και εθνικές αναφορές ο John Godfrey Parry-Thomas πέταξε το γάντι (κυριολεκτικά) στον Rene Thomas και ούτε λίγο-ούτε πολύ τον προκάλεσε να λύσουν τις διαφορές τους στο Montlhery τον Ιούνιο του 1925. Όμως αυτή τη φορά με τον Albert Divo στο τιμόνι και πετυχαίνοντας τελική ταχύτητα 136,53 μ./ώρα κατάφερε να κερδίσει όχι μόνο τον Parry-Thomas, που οδηγούσε ένα Leyland, καθώς και το Fiat του Sir Ernest! Έτσι πρέπει να λύνονται τα εθνικά ζητήματα! 

Ήταν όμως ουσιαστικά και το τέλος της DH, αφού οι νέοι κανονισμοί μείωσαν τον κυβισμό των κινητήρων και στο αυτοκίνητο αναρτήθηκε πωλητήριο! Παρά τον πωλητήριο πάντως η DH συνέχισε τις εμφανίσεις για τρία ακόμα χρόνια συμμετέχοντας σε 38 αγώνες και κερδίζοντας 11 από αυτούς.