Τη διαφορά κάνει η νοοτροπία

Ορισμένα πράγματα όμως είναι ανεξήγητα. Και ειδικά αυτά που αφορούν την οδική ασφάλεια και συγκεκριμένα την ασφάλεια των παιδιών. Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πως ένας γονιός που έζησε τη μαγική στιγμή της γέννησης, ξεχνά τη σημασία της ζωής τόσο γρήγορα και επιτρέπει στο σπλάχνο του να κινείται μέσα στο αυτοκίνητο χωρίς να κάθεται στο παιδικό καθισματάκι.

Καθημερινά, στους ελληνικούς δρόμους, βλέπεις αυτοκίνητα να κινούνται και παιδάκια 5, 6 ή 8 ετών να περιφέρονται κυριολεκτικά μέσα στο όχημα. Άλλα στέκονται όρθια στη μέση του πίσω καθίσματος και άλλα κάθονται στη θέση του συνοδηγού. Προφανώς, αυτό γίνεται με τη συγκατάθεση του γονιού και εδώ είναι που αναζητώ την επιστημονική εξήγηση.

Είμαστε πολίτες μια χώρας που ανέχεται την ανομία. Αμφιβάλλει κανείς γι΄αυτό; Αν ναι, ρίξτε μια ματιά στα στοιχεία παραβάσεων της Ελληνικής Αστυνομίας. Τα δεδομένα είναι συντριπτικά.

Η επιστημονική εξήγηση που αναζητώ αφορά στο γεγονός ότι, ο μπαμπάς και η μαμά γνωρίζει τι θα συμβεί σε περίπτωση ατυχήματος. Ξέρει πως σε μια πρόσκρουση με 40 km/h το παιδί θα εκτοξευτεί πάνω στο παρμπρίζ, θα χτυπήσει σαν σάκος σε κάθε πλευρά της καμπίνας και θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο με κατάγματα, μώλωπες και πληγές. Με παραπάνω χιλιόμετρα, ούτε να φανταστώ δεν μπορώ τα μοιραία αποτελέσματα.

Κι όμως, συνεχίζουν και το κάνουν. Ξανά, και ξανά, και ξανά. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε κάθε διαδρομή. Λες και είναι άτρωτοι, λες και ποτέ δεν θα τους συμβεί τίποτε. Λες και όλα τυχαίνουν στους άλλους. Η απάντησή τους είναι: «Εγώ ξέρω να οδηγώ, προσέχω». Φευ!

Το θέμα φίλε μου είναι τι θα συμβεί αν πέσει κάποιος άλλος πάνω σου; Εσύ προφανώς είσαι ο Hamilton των ελληνικών δρόμων, ο δαιμόνιος πιλότος της F1 που τυχαία ζει και εργάζεται στην ψωροκώσταινα της Μεσογείου, αλλά ο άλλος που έρχεται από απέναντι δεν είναι του οδηγικού σου επιπέδου. Τότε τι θα πάθει το παιδί; Γιατί για σένα, ουδέν σχόλιο.

Ο Έλληνας θέλει «βούρδουλα»

Θα σας διηγηθώ ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη σε πόλη του Τέξας στις ΗΠΑ, όπου κατοικούν γνωστοί. Μου το διηγήθηκε με τη σειρά του φίλος που τους επισκέφθηκε με την οικογένειά του. Κάποια ημέρα λοιπόν, ζήτησε από αυτόν που τους φιλοξενούσε, να του δανείσει το αυτοκίνητο για να κάνει μια βόλτα στη γειτονιά. Πήρε μαζί και τον μικρό του γιο. Δεν έβαλε όμως το παιδί στο καθισματάκι, αλλά το έδεσε απλά με τη ζώνη. Ένα στενό παρακάτω, άκουσε τη σειρήνα.

Από το περιπολικό του έκαναν σήμα να σταματήσει στην άκρη. Κάτω κατέβηκε ένα αστυνομικός που περισσότερο θύμιζε σερίφη. Ευγενικά, του ζήτησε τα απαιτούμενα έγγραφα. Τα τσέκαρε, χαιρέτησε το παιδάκι πίσω και γύρισε στον μπαμπά. Με ύφος που δεν σηκώνει αντίλογο συμπλήρωσε τα στοιχεία του και του διεμήνυσε πως την επόμενη φορά θα καλέσει την Πρόνοια. Δεν του βεβαίωσε κλήση, ούτε πρόστιμο. Του είπε με απλά λόγια πως: «Αν εσύ είσαι ανεύθυνος, υπάρχουν άλλοι τρόποι για να προστατεύσουμε το παιδί σου. Και τότε έμπλεξες άσχημα». Όταν τον ρώτησα πως ένιωσε, χαμογέλασε αμήχανα.

Μετά από αυτή την ιστορία ξέρετε τι θα διαπίστωσα προς μεγάλη μου λύπη; Πως του Έλληνα δεν του αρκεί το πρόστιμο. Θέλει, και συγνώμη για το βάρος της λέξεως... βούρδουλα. Όχι για να σεβαστεί τους νόμους, αλλά τη ζωή του ίδιου του του παιδιού. Πόσο κρίμα.