Ηλεκτρικός πόλεμος

Θα ξεκινήσω δίνοντας «διαπιστευτήρια» για να ξέρετε με ποιον μιλάτε. Δεν έχω αγοράσει ποτέ καινούριο αυτοκίνητο. Τα «αντιπαθώ» ως επένδυση, ενώ αντίθετα ελκύομαι ιδιαίτερα από τις… παλιατζούρες.

Αν είχα χρήματα, θα είχα μια από εκείνες τις συλλογές που βλέπουμε σε κάτι reality shows στην Αμερική, με στοιβαγμένα σκουριασμένα οχήματα και ανταλλακτικά παντού, που περιμένουν την ώρα τους για αναγέννηση.

Έχουν περάσει περισσότερα από 15 χρόνια από την εμπλοκή μου στον Ειδικό Τύπο από τον οποίο δεν απομακρύνθηκα εντελώς ποτέ, παρόλα αυτά, φρόντιζα πάντα να έχω ένα ιδιόκτητο αυτοκίνητο. Γιατί αυτό είναι το χόμπι μου και η μεγάλη μου αγάπη!

Είχα στην κατοχή μου έξι πισωκίνητα – όλα είχαν ή απέκτησαν μπλοκέ διαφορικό, δύο μπροστοκίνητα και ένα ντεμέκ τετρακίνητο και κανένα τους δεν έμεινε ποτέ «μαμά». Τα δύο από αυτά ήταν παλαιότερα της δεκαετίας του ’90, τα τρία παλαιότερα του 2000, δύο ήταν φτιαγμένα στις αρχές του Millennium και το νεότερο το πήρα φέτος. Έχουμε 2020 και το… «καινούριο» αυτοκίνητό μου είναι του 2007, ήτοι 13 ετών.



Ο χρόνος είναι το μόνο πράγμα που δεν σταματά. Και μαζί του και η εξέλιξη. Μπορεί να καθυστερήσει, αλλά θα έρθει. Ξέρω, σε κανέναν μας δεν αρέσει η αλλαγή και το ξεβόλεμα που αυτή συνεπάγεται. Αλλά δεν μπορεί κανένας μας να τη σταματήσει. Ευτυχώς…

Με το χέρι στην καρδιά πείτε μου, θα ζούσατε ξανά την εποχή πριν δημιουργηθεί το ίντερνετ; Εγώ όχι. Ούτε καν στα πρώτα χρόνια του θα ήθελα να γυρίσω, τότε με εκείνο το θορυβώδες modem, τότε που έμπαινες να δεις λίγο soft πορνό και το καταλάβαινε όλη η γειτονιά από το παράφωνο ηλεκτρονικό χρούτσου-χρούτσου που θυμίζει μαγνητικό τομογράφο τσέπης…

Κάπως έτσι έπιασα τον εαυτό μου πριν λίγους μήνες, έχοντας καβαλήσει τα 40, πίσω από το τιμόνι ενός αυτόματου υβριδικού SUV, μπλοκαρισμένος σημειωτόν στην Κηφισίας, να σιχτιρίζω που το αυτοκίνητο δεν έχει και αυτόνομη οδήγηση. Να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου ή έστω να χαζέψω στα Social Media και όταν γυρίσω σπίτι, να έχω όλο το χρόνο για την αγαπητικιά μου.

Γιατί έχετε λυσσάξει με την έλευση της ηλεκτροκίνησης και στη χώρα μας; Τι ακριβώς σας χαλάει σε όλα όσα πρεσβεύει ένα Tesla, με την ηλεκτρική του φύση, την αθόρυβη λειτουργία του και την αυτόνομη οδήγησή του; Για να πηγαίνω στη δουλειά μου, μπλοκαρισμένος στο σταμάτα-ξεκίνα, πρωί και απόγευμα, πέντε μέρες τη βδομάδα, είναι το τέλειο!

Το μόνο που με χαλάει είναι ότι δεν έχω χρήματα να το αγοράσω. Ούτε και μια Porsche όμως έχω, και αυτή είναι όνειρο ζωής. Δεν φταίει η Porsche για αυτό. Ούτε το Tesla αντίστοιχα. Θα πάρω κάτι παρόμοιο που μπορώ. Γιατί θα πάρω. Όλοι θα πάρουμε. Η εξέλιξη δεν σταματά.



Και ερχόμαστε στον τίτλο. Για ποιο πόλεμο μιλάμε; Για τον πόλεμο κατά της ηλεκτροκίνησης και της εξέλιξης που κάθε μέρα βλέπω να ξεδιπλώνεται στη χώρα μας. Δεν θα έπρεπε να παίρνω τόσο σοβαρά τα Social Media, αλλά είναι η δουλειά μου. Και πάω στοίχημα ότι από τους 76.000+ ακόλουθους του GOCAR οι περισσότεροι αγαπούν τα αυτοκίνητα, όπως κι εγώ.

Απευθύνομαι σε όσους εναντιώνονται στην ηλεκτροκίνηση και στην εξέλιξη της αυτοκίνησης γενικότερα. Λάθος πόλεμο πολεμάτε. Αν θέλαμε να διεκδικήσουμε κάτι πραγματικά, αυτό θα ήταν η δυνατότητα σε λίγα χρόνια να έχουμε ένα ηλεκτρικό αυτόνομο όχημα για να πηγαίνουμε στη δουλειά μας, και, μια φορά τη βδομάδα, με χαμηλούς φόρους και χαμηλά τέλη, να μπορούμε να κάνουμε τη βόλτα μας με το αρχαίο, παλιό, θορυβώδες, σπιρτόζικο, καλλίγραμμο, βενζινοκίνητο πυραυλάκι μας, που με αγάπη φροντίζουμε…

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σιδηράς