Porsche type 64: Ένα και μοναδικό

Ήταν Μάιος του 1945, το καλοκαίρι ήταν λαμπερό και ο πόλεμος είχε τελειώσει. Στο Zell am Zem, μια μικρή πόλη στην Αυστρία, τα παλικάρια των νικητών προσπαθούσαν να γεμίσουν τις ώρες τους. Φαίνεται ότι είχαν μοιράσει όλες τις… γυναικείες κάλτσες που διέθεταν μαζί με τις σοκολάτες, πάντα με το ανάλογο αντίτιμο από τον γυναικείο πληθυσμό που είχε απομείνει και έτσι φαίνεται ότι βάλθηκαν να ψάχνουν τα υπόγεια και τις αποθήκες για κανένα κρυμμένο σκληρό ποτό. Εκεί κάποιος από αυτούς ανακάλυψε ένα περίεργο αυτοκίνητο. Έμοιαζε περισσότερο με πύραυλο, ήταν κατασκευασμένο από εξαιρετικά λεπτό και εύθραυστο αλουμίνιο, αλλά ο κινητήρας του προέρχονταν από τα γερμανικά αυτοκίνητα μεταφοράς των αξιωματικών. Βενζίνη είχαν, το γέμισαν και μετά από ένα καλό σπρώξιμο ήρθε στη ζωή. Δεν πήγαινε και πολύ γρήγορα, αλλά αυτό ήταν το καινούργιο τους παιχνίδι εκείνη την ημέρα. Βέβαια κανείς δεν ασχολήθηκε για αν υπήρχε λάδι στον κινητήρα και όταν αυτός κόλλησε, εγκατέλειψαν το παιχνίδι τους σε ένα χαντάκι. Το «παιχνίδι» αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, από ένα από τα τρία VW 60K10 Rekordwagen που είχαν κατασκευαστεί για τον αγώνα Βερολίνο-Ρώμη που είχε προγραμματιστεί για το 1939, αλλά που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Όμως η ιστορία αυτή έχει περάσει στο αυτοκινητιστικό «folklore» των γερμανών σαν δείγμα των βάρβαρων κατακτητών. Πολλά πράγματα δεν έχουν την απλότητα που τα βλέπουμε εμείς σήμερα.

 

Manifesto
Λίγες μέρες πριν το τέλος του 1930, ο Ferdinand Porsche, σε ηλικία 55 ετών, έχοντας βαρεθεί να δανείζει τα ταλέντα του σε άλλους αποφάσισε να στήσει τη δική του δουλειά σε ένα νοικιασμένο γραφείο στη κέντρο της Στουτγάρδης. Εκεί με το γιό του Ferry και δώδεκα ακόμα τεχνικούς σχεδίασε το «Manifesto» για ένα «volk» (λαϊκό) αυτοκίνητο που δημοσιεύτηκε το 1934.
Βέβαια δεν ήταν ο μόνος που είχε την ιδέα ενός «λαϊκού» αυτοκινήτου, ήταν και ο «Καγκελάριος Hitler» που είχε την ίδια ιδέα και φυσικά δεν υπήρχε καλύτερος σχεδιαστής από τον Ferdinand για να πραγματώσει αυτή του την ιδέα, αν και η ιστορία αυτή έχει πολλές παραλλαγές. Όμως και να έχει πάντως το θέμα, ο «τύπος 60» του Porsche πήρε το πράσινο φως για την μαζική κατασκευή του KdF, όπως ονομάστηκε το αυτοκίνητο και που ήταν τα αρχικά των Kraft durch Freude που ελεύθερα  μεταφράζεται σε «δύναμη μέσα από τη χαρά»!
Στο Zuffenhausen μάλιστα, λίγο έξω από την Στουτγάρδη, ο Porsche έστησε το πρώτο του εργοστάσιο για την κατασκευή των πρώτων 44 αυτοκινήτων προπαραγωγής με τον κωδικό VW38. Το πρώτο λαϊκό αυτοκίνητο ήταν γεγονός, το manifesto του Porsche είχε υλοποιηθεί!

 

Sports cars
Οι γερμανοί μετά την ολοκληρωτική τους υπεροχή στα Grand Prix, με τα Silver Arrows της Mercedes και Auto Union, αποφάσισαν ότι ο επόμενος στόχος τους θα ήταν τώρα τα «sports cars». Όμως επειδή δεν διέθεταν κάτι αντίστοιχο του Mille Miglia αποφάσισαν τον δικό τους αγώνα από το Βερολίνο στη Ρώμη! Ήταν σχεδιασμένος για τον Σεπτέμβριο του 1939 και η διαδρομή των 1300 χλμ. περιελάμβανε μερικά πολύ γρήγορα κομμάτια στις μόλις κατασκευασμένες Autobahn που άρχιζαν από το Βερολίνο και έφταναν μέχρι το Μόναχο. Από εκεί θα ανέβαινε το στενό πέρασμα του Brenner, πάνω από τις Άλπεις και μετά θα συναντούσε πάλι τις Autostrada που είχε κατασκευάσει ο Μουσολίνι, μέχρι τη Ρώμη. Θα ήταν ένας πολύ γρήγορος αγώνας, όπου η τελική ταχύτητα και η αεροδυναμική θα είχαν τον πρώτο λόγο.
Ο Porsche που ποτέ δεν είχε κρύψει την επιθυμία του για ένα sport αυτοκίνητο βασισμένο πάνω στα μηχανικά μέρη του KdF, ανέλαβε αμέσως, ώστε να προωθήσει τις πωλήσεις του αυτοκινήτου που τότε ακόμα  μπορούσες να το αποκτήσεις με… κουπόνια! Η αρχική ιδέα ήταν για ένα V10 κινητήρα, έμπνευσης Auto Union, αλλά προτιμήθηκε κάτι πιο συμβατό με το KdF. Έτσι γεννήθηκε το Τ64. Επίσημα στα αρχεία της VW αναφέρεται ως Type 60K10, όπου 60 ήταν το νούμερο που αντιπροσώπευε το KdF, το «Κ» ήταν το αρχικό του Karroserie (δηλαδή πλαίσιο) και το «10» δεν ήταν τίποτα άλλο από τον αύξοντα αριθμό. Όμως εσωτερικά πάντα η ομάδα του Porsche το ανέφερε ως type 64. Τρία αυτοκίνητα συνολικά κατασκευάστηκαν και στις 19 Αυγούστου του 1939 ήταν έτοιμα για δοκιμές. Όμως αντί του αγώνα ο Fuhrer έστειλε τους στρατιώτες του να καταλάβουν την Πολωνία. Ο αγώνας ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε και τα αυτοκίνητα χρησιμοποιήθηκαν από τον ίδιο τον Porsche σαν τα προσωπικά οχήματα. Για να αποφύγει μάλιστα τα βομβαρδιστικά των συμμάχων η ομάδα του μετακόμισε στο μικρό χωριό του Gmund στην Αυστρία. Από τα τρία αυτοκίνητα τελικά μόνο ένα επίσημα επέζησε του πολέμου και πουλήθηκε τελικά στον οδηγό αγώνων Otto Mathe, το 1949. Όμως μετά τον θάνατο του Mathe το 1955, ανακαλύφθηκε ότι ό Porsche του είχε πουλήσει μαζί με το αυτοκίνητο τόσα πολλά ανταλλακτικά που ήταν αρκετά για την κατασκευή ενός ακόμα Τ64.
Και μια μικρή λεπτομέρεια, ο Otto Mathe ονομάζονταν «μονόχειρας» γιατί παρά το γεγονός ότι είχε δύο χέρια, είχε χάσει την ικανότητα να κινεί το αριστερό μετά από ένα ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Έτσι για να αλλάξει ταχύτητα έριχνε το σώμα του εμπρός για να φρακάρει το τιμόνι!

 

Το αυτοκίνητο
Είναι εξολοκλήρου κατασκευασμένο από αλουμίνιο με αεροπορικού τύπου μέθοδο, φορμαρισμένο στο χέρι πάνω σε ξύλινα καλούπια. Το αποτέλεσμα είναι να ζυγίζει μόλις 584 κιλά, παρά τις δύο ρεζέρβες στο εμπρός μέρος που μεταμόρφωναν την κατανομή βάρους σε 40/60, εμπρός/πίσω. Όσο για τα μηχανικά του μέρη, όπως άλλωστε και οι αναρτήσεις προέρχονται από το KdF. Ο αερόψυκτος τετρακύλινδρος κινητήρας των 985 κ.εκατ. αποδίδει 32 ίππους στις 3500 σ.α.λ. (9,5 ίππους περισσότερους από τον κινητήρα παραγωγής) χάρη σε δύο καρμπυρατέρ της Solex και τα φρένα ήταν τέσσερα ταμπούρα που ενεργοποιούνταν μέσα από συρματόσχοινα. Λένε ότι η τελική του ταχύτητα μπορεί να ξεπεράσει τα 160 χλμ./ώρα, παρά το κιβώτιο των τεσσάρων σχέσεων.