Alfa Romeo Tipo 33/2 Daytona: Πρώτος αγώνας, πρώτη νίκη

Σήμερα απλά και μόνο η αναφορά του ονόματος της Alfa Romeo μπορεί να φέρει ρίγη συγκίνησης, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Γιατί μπορεί οι Ρ2, Tipo B, 8C 2300 και Alfetta Grand Prix να είχαν γεμίσει τα ράφια της Μιλανέζικης εταιρείας με κύπελα, αλλά μετά το 1953, οπότε και διολίσθησε σε κυβερνητικά χέρια, είχε σωπάσει αγωνιστικά. Έτσι η εμφάνιση της LMP1 το 1967 ήταν ένας πραγματικός σεισμός, Alfa Romeo was back! H Tipo33/2 που σχεδιάστηκε για την κατηγορία των Sports Prototype ήταν το πρώτο της καθαρόαιμο αγωνιστικό μετά την Disco Volante του 1953 και φυσικά την Type 159 Grand Prix που έδωσε στον Juan Manuel Fangio τον πρώτο του τίτλο.

Μάλιστα η 33 δεν είχε σχεδιαστεί σαν ένα αγωνιστικό τετράτροχο και μόνο, αλλά υπήρχε και η σκέψη να φτάσει στη παραγωγή. Το σχέδιο και η ιδέα ήταν απόλυτα λογικά και πρακτικά για τα ιταλικά δεδομένα. Ο κινητήρας θα ήταν ένας V8 στα δύο λίτρα και ο στόχος του αυτοκινήτου παραγωγής δεν ήταν άλλος από τη Porsche 911!

 

Όσο πιο χαμηλά…

…τόσο το καλύτερο! Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα της όλης σχεδίασης που ανατέθηκε στον περίφημο Carlo Chiti ο οποίος επέστρεψε μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια να ενταχθεί στη Ferrari, η οποία όμως απέδωσε ένα τίτλο με τον Phil Hill στο τιμόνι του «καρχαρία» 156.

Πίσω στο Μιλάνο συνεργάστηκε με τους Orazio Satta Puliga και Giuseppe Busso στη σχεδίαση ενός αεροπορικού τύπου πλαισίου. Η όλη κατασκευή στηρίζονταν πάνω σε ένα ασύμμετρο πλαίσιο τύπου «Η» με σωλήνες από αλουμίνιο διαμέτρου που έφταναν ακόμα και τις 8 ίντσες! Οι δύο πλαϊνοί δοκοί διαπερνούσαν όλο το μήκος στο πάλι, πρακτικά κάτω από τις πόρτες, με στόχο να χαμηλώσει το κέντρο βάρους. Αλλά δεν είχαν σαν μόνη λειτουργία τη στήριξη των αναρτήσεων και του κινητήρα (η οποία φυσικά βρίσκεται πίσω κατά τον διαμήκη άξονα), αλλά έπαιζαν και το ρόλο ρεζερβουάρ! Ανάμεσα λοιπόν στις δύο αυτές σωλήνες κάθονταν ο οδηγός και υποτίθεται ο συνοδηγός και η όλη κατασκευή ήταν τόσο χαμηλή που αν δεν ήταν κομμένη η οροφή το κράνος του οδηγού θα χτυπούσε σε αυτή.

Οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια και στα τέσσερα άκρα με αμορτισέρ και ομόκεντρα ελατήρια, ενώ τα φρένα ήταν τέσσερα δισκόφρενα, τα εμπρός εξωτερικά και τα πίσω εσωτερικά. Όπως βλέπετε ήταν ένα ολοκληρωμένο πακέτο που σαν στόχο είχε τον τερματισμό, χωρίς εξεζητημένες εφαρμογές, αλλά στηριζόμενο πάνω σε δοκιμασμένες λύσεις.

 

Κινητήρας

Ένα πραγματικό μικρό διαμάντι 1.995 κ.εκ. σε διάταξη V8 και με διπλούς εκκεντροφόρους σε κάθε άκρο του V! Με μηχανικό ψεκασμό της Lucas απέδιδε 270 ίππους (αν και το νούμερο αυτό θεωρήθηκε… ευτυχισμένο) στις 9.600 σ.α.λ. και ακολουθούσε κιβώτιο έξι σχέσεων, γιατί κάτω από τος 7.000 σ.α.λ. δεν γίνονταν και πολλά πράγματα! Και μπορεί οι ίπποι να μην σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, αλλά η όλη κατασκευή ζύγιζε μόλις 580 κιλά, οπότε οι επιδόσεις θα μπορούσαν τουλάχιστον να θεωρηθούν ενθουσιώδεις! Όμως αν οι επιδόσεις δεν ήταν το δυνατό σημείο του αυτοκινήτου, ήταν η αξιοπιστία του που το ανέβαζε στις πρώτες θέσεις.

 

Αγωνιστικά

Μάλιστα δεν απέκτησε το προσωνύμιο Daytona χωρίς καλό λόγο, αφού τερμάτισε στις δύο πρώτες θέσεις της κατηγορίας της στον αγώνα του 1968 με τους Udo Schutz και Nino Vaccarella! Εκείνη τη χρονιά μάλιστα κατέκτησε 21 νίκες από τις οποίες 15 ήταν στη γενική κατάταξη και έξι στη κατηγορία του, με την 33/2 να γεμίζει και τις τρείς πρώτες θέσεις στο πόντιουμ του αγώνα των 24 ωρών του Le Mans.

Κέρδισε στον αγώνα του Targa Florio τις δυο πρώτες θέσεις με τους Nanni Gali και Ignazio Giunti και τελικά ανέβηκε στη τρίτη θέση του Πρωταθλήματος Κατασκευαστών το 1968, πριν τα αυτοκίνητα μεταπηδήσουν στα χέρια ιδιωτικών ομάδων, ενώ παράλληλα ακολούθησε και αύξηση του κυβισμού τους ώστε να γίνουν ταχύτερα.

Τελικά κατασκευάστηκαν 28 αντίτυπα της 33/2, αλλά η έκδοση Stradale δεν έφτασε ποτέ στη μαζική παραγωγή με αποτέλεσμα η 911 τελικά να μείνει χωρίς αντίπαλο.

 

Όνειρο ήταν

Η Stradale tipo 33 του 1967 αποτελεί ακόμα και σήμερα μια από τις πιο θεαματικές Alfa Romeo. Ο δίλιτρος V8 κινητήρας της Stradale ήταν τοποθετημένος στο κέντρο κατά τον διαμήκη άξονα με το κιβώτιο της Colloti των έξι σχέσεων να ακολουθεί, μεταφέροντας την κίνηση στους πίσω τροχούς. Ο κινητήρας ήταν «state of the art» για εκείνες τις ημέρες (αλλά ακόμα και σήμερα θα υποστηρίζαμε) με διπλούς εκκεντροφόρους σε κάθε πλευρά και με δύο μπουζί σε κάθε θάλαμο απέδιδε 230 ίππους στις 8.800 σ.α.λ. χάρη σε ψεκασμό της SPICA.

Οι αναρτήσεις της Stradale 33 πάλι ήταν ότι καλύτερο, με διπλά ψαλίδια, ελατήρια και αμορτισέρ γύρω - γύρω, με τα φρένα να αποτελούνται από τέσσερα μεγάλα δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς. Όμως η τιμή της 33 ήταν εξωφρενική στα 17.000 δολάρια το 1967, τιμή που ήταν τέσσερις φορές (!) πιο υψηλή από την ιδιαίτερα ακριβή 1300GTA Junior και πέντε φορές πιο ακριβή από την 2000 Spider. Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που η Autodelta, η οποία ήταν ο αγωνιστικός βραχίονας της Alfa Romeo, κατασκεύασε μόνο 18 αυτοκίνητα από το 1967 έως το 1971.  

Ο Franco Scaglione που υπέγραψε τις καμπύλες της απλά κατάφερε να μεταφέρει το όνειρο του ιδανικού αυτοκινήτου στο χαρτί και από εκεί στο μέταλλο. Αλλά ποια εργονομία και ποια άνεση μπορείς να περιμένεις από ένα αυτοκίνητο που σου φτάνει στο… γόνατο και που δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει τις αγωνιστικές του καταβολές.

Τα πορτοκαλί σε χρώμα καθίσματα είναι και αυτά μέρος της εποχής, αλλά θα πρέπει πρώτα από όλα να καταφέρεις να μπεις! Όμως όταν μπεις, η παραδοσιακή ιταλική θέση οδήγησης που θέλει τα χέρια τεντωμένα και τα πόδια μαζεμένα μπορεί να δείχνει άνετη, αλλά δεν είναι, αφού τα καθίσματα είναι βιδωμένα (!) και δεν υπάρχει η οποιαδήποτε ρύθμιση. Ευτυχώς πάντως, όταν κλείσεις τη πόρτα που φτάνει μέχρι ψηλά, υπάρχει αρκετό τζάμι ώστε η καμπίνα να μην γίνεται κλειστοφοβική. Δεν νομίζουμε ότι ο οδηγός θα είχε και πολύ χρόνο να αισθανθεί την οποιαδήποτε δυσαρέσκεια, γιατί θα ήταν πολύ απασχολημένος με τον V8 κινητήρα που θα ούρλιαζε απειλητικά στη πλάτη του! Άλλωστε όνειρο ήταν!