Ο Nigel Mansell στο BTCC: Απροσδόκητη επαφή

Δεν ξέρουμε τι γνώμη έχετε για τον Nigel Mansell και σε πια θέση τον τοποθετείτε στο πάνθεον των οδηγών της Formula 1. Σίγουρα κανείς δεν θα τον τοποθετήσει στη πρώτη δεκάδα και σίγουρα το οδηγικό του στυλ δεν ήταν ότι πιο φινετσάτο. Αντίθετα, μόνο σαν βάρβαρο θα πρέπει κανείς να το χαρακτηρίσει. Όμως ήταν οδηγός που το έλεγε η καρδιά του, ποτέ δεν φοβόταν να πιέσει το γκάζι και γι’ αυτό άλλωστε πέρασε στη βρετανική αγωνιστική μυθολογία ως «lionheart», δηλαδή ως «λεοντόκαρδος». Ένας τίτλος τιμής που σίγουρα του άξιζε. Άλλωστε οι αγωνιστικές του επιτυχίες δεν ήταν λίγες και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, καθώς είναι ένας από τους ελάχιστους οδηγούς που έχουν κερδίσει πρωταθλήματα μονοθέσιων και στις δύο όχθες! Όμως οι επιλογές δεν ήταν πάντα οι σοφότερες και συχνά-πυκνά τον βρήκαμε πίσω από αναπάντεχα τιμόνια! Όμως, όπως φαίνεται, τίποτα δεν μπόρεσε να τον σταματήσει, παρά μόνο η… οροφή.  

 

Πάντα δημοφιλής

Η ιστορία αυτής της συμμετοχής είναι κάπως περίεργη και για την ίδια την Ford. Και αυτό γιατί η εμπλοκή του blue oval άρχισε το 1993 με ένα αυτοκίνητο βασισμένο πάνω στη τετράθυρη καρότσα του Mondeo, μόνο που η κίνηση μεταφερόταν πίσω, αλλά που τελικά δεν ξεπέρασε τη φάση του πρωτότυπου. Για το 1995 μάλιστα δοκιμάστηκε μια έκδοση με κίνηση και στους τέσσερις τροχούς στο Γερμανικό Πρωτάθλημα, αλλά χωρίς αποτελέσματα και έτσι επέστρεψε στα αυτοκίνητα που είχε εξελίξει η Ford Europe υπό τον Andy Rouse για το BTCC (British Touring Car Championship), το οποίο ήταν ότι πιο δημοφιλές αγωνιστικά υπήρχε εκείνες τις ημέρες.

Η χρονιά του 1993, αν και η πρώτη, μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη με καλές εμφανίσεις όχι μόνο για τον Rouse, αλλά και στα χέρια του Paul Radisich που κέρδισε στο Brands Hatch τον Αύγουστο του 1993 που ήταν και η 200ήνίκη της Ford. Η ομάδα συνέχισε με νίκες και δεν ήταν λίγες οι φορές που έκανε το 1-2. Μέσα στη μεγάλη της ευτυχία η Ford προσέλαβε τον μόλις στεφανωμένο ως "IndyCar Car Champion", Nigel Mansell για το τρίτο κάθισμα της ομάδας και το νούμερο 5 στις πόρτες. Στον αγώνα, ανέβηκε στη τρίτη θέση πριν τον προσπεράσει ο Needel και αμέσως μετά σταμάτησε πάνω στην... οροφή του, με τους τροχούς να κοιτούν τον ουρανό. Παρέμεινε αναίσθητος για αρκετή ώρα και ήταν το τέλος της συνεργασίας του Nigel με τη Ford, η οποία όμως θα ξαναζωντάνευσε πέντε χρόνια μετά.

Η ομάδα πάντως συνέχισε την πετυχημένη της αυτή χρονιά με τον Radisich να κερδίζει το FUIA Cup στη Monza. όμως μετά ήταν μόνο κατηφόρα, οι υπόλοιπες ομάδες όχι μόνο έπιασαν τη Ford, αλλά και την προσπέρασαν με αποτέλεσμα το 1995 να πετύχει μόνο μια νίκη με τον Kelvin Burt. Το αποτέλεσμα ήταν η συνεργασία με τον Andy Rouse να τερματιστεί το 1995 και την εξέλιξη ανέλαβε ο Dick Bennett και την κατασκευή του αυτοκίνητου η Reynard.

 

Τεχνικά

Οι επιλογές του 1993 παρέμειναν σε όλη τη ζωή του Mondeo, αφού βάση των κανονισμών, η κίνηση θα έπρεπε να είναι εμπρός. Όμως από εκεί και πέρα οι επιλογές ήταν κάπως πιο χαλαρές. Πρώτα από όλα επιλέγη η πεντάθυρη καρότσα (με ενσωματωμένο το roll cage για ακαμψία), για καλύτερη αεροδυναμική και ο  κινητήρας ήταν ένας V6 (ο μοναδικός στη κατηγορία) ο οποίος όμως προέρχονταν από τη Mazda (!) με διπλούς εκκεντροφόρους σε κάθε πλευρά, ο οποίος δεν είχε την οποιαδήποτε σχέση με τον Duratec της Ford. Την εξέλιξη του κινητήρα είχε αναλάβει η Cosworth και το κιβώτιο ήταν ένα σηριακό της Xtrac με έξι σχέσεις. Ο αλουμινένιος V6 κινητήρας ήταν εγκάρσια τοποθετημένος εμπρός και βρισκόταν ουσιαστικά στα πόδια του οδηγού, αφού το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν τοποθετημένο στην ίδια ευθεία, για καλύτερη κατανομή του βάρους. Λόγω αυτής της επιλογής το ένα ημιαξόνιο περνούσε μέσα από το «V» των 60 μοιρών, που δημιουργούσαν οι κύλινδροι, για να φτάσει στον δεξή τροχό της OZ. Ο κινητήρας των δύο λίτρων με την υπερτετράγωνη διάμετροxδιαδρομή έφτανε τους 315 ίππους στις επιβεβλημένες (λόγω κανονισμών) 8.500 σ.α.λ. που ήταν σημαντική βελτίωση από τους 290 που απέδιδε αρχικά. Όσο για το βάρος του αυτοκινήτου, αυτό δεν ξεπερνούσε τα 975 κιλά έτοιμο για αγώνα.

 

50.000 λίρες
Το ποσό αυτό υποτίθεται ότι θα έβαζε στη τσέπη του ο Nigel για κάθε αγώνα το 1998, αλλά αυτό σίγουρα δεν ήταν κάποιο σοβαρό ποσό για την Ford. Στο πρώτο του αγώνα με νούμερο 55 ανέβηκε μέχρι και τη πρώτη θέση για να τερματίσει τελικά 5ος και όσοι βρέθηκαν στο Donington εκείνη την ημέρα περιγράφουν τον αγώνα αυτό σαν το καλύτερο BTCC. Αυτός ήταν και ο καλύτερος τερματισμός του, από τους τρεις αγώνες που συμμετείχε τελικά. Ο Nigel, απλά επιβεβαίωσε τον χαρακτήρα του πυροδοτώντας ακόμα ένα βεγγαλικό και μετά χάθηκε, μόνο και μόνο για να τονίσει την απουσία του. Άλλωστε, το αγαπημένο άθλημα του εκκεντρικού Παγκόσμιου Πρωταθλητή και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ήταν το golf!